dede

gözlerinin mavi olup olmadığını bile artık hatırlayamadığım, yüzü aklımdan silindikçe vicdan azabıyla kıvrandığım, çok sevdiğim, çok özlediğim. her ölüm erken ölümdür derler ya, yeterince zaman geçirememişiz, hakettiği kıymeti ve hürmeti gösterememişim gibi geliyor bazen. yine kucağına oturtsa, güzel kızım diye başımı okşasa, bilmece sorsa. ben de sırf o var diye bu dünyada, güvende hissetsem kendimi...
bir de, ben doğmadan bu dünyadan ayrılan başka bir mavi gözlü daha var, hiç ''dede'' diyemediğim.